Κοιτάξτε,…
Αυτό το «Κοιτάξτε,…» πολύ φορΓιέται, εδώ και χρόνια, στη μιντΓιακή δΓιάλεκτο των προφορικών ελληνικών, μια αργκό στην οποία όλα επιτρέπονται. Και όλοι, όλοι οι ακροατές ή οι τηλεθεατές, περιμένουμε μετά το «Κοιτάξτε,…» τη σοφία τού αιώνα ή, έστω, μια συνέχεια, μια εξτένσΧιον του «Κοιτάξτε,…». Σε πείζμα αυτής τής επιδημίας τού «Κοιτάξτε,…», η ταπεινότητά μου όχι μόνο άφησα μισή και ανολοκλήρωτη τη φράση μου, αλλά και έχω μαστορέψει ένα σχετικό ποίημα.
Το ποιηματάκι λέγεται ‘Μην κοιτάξτε, που να με πάρει ο δΓιάολος!’, και πάει έτσι:
Ένα μετέωρο «Κοιτάξτε,…»
Ασυνόδευτο, παντέρημο και ολομόναχο
Tραμπα-τραμπα-λίζεται στο πεντάγραμμο της προφορικότητας
Στεναχωρεμένο, μα περήφανο και καμαρωτό
Βγαίνει από τα χείλια μου, πάλλεται στον αέρα, σπαρταράει για απειροελάχιστα δέκατα του δευτερολέπτου
ΔΓιαπερνά τους αιθέρες μέσω των ραδΓιοφωνικών κυμάτων
Τρυπάει ραδΓιόφωνα και ηχεία
Τρυπώνει σε τόσα ζευγάρΓια αφτΧιά
Μα είναι βραχύβιο. Ένα βραχύβιο και θνησιγενές «Κοιτάξτε,…».
Καταδικαζμένο σε θανή.
Κλείνει το μάτι στις υπόλοιπες λέξεις, σκέφτεται «Αιωνιότητα, σου ’ρχομαι!»,
Και ξεψυχάει άδοξα.
Και για όσες και όσους βούτηξαν στη μελαγχολία, ύστερα από τον αδόκητο χαμό τού «Κοιτάξτε,…», έχω να πω ότι δεν υπάρχει λόγος θλίψης. Το «Κοιτάξτε,…» μας θα αναστηθεί και θα θρονιαστεί, πάλιν ερχόμενον μετά δόξης, σε στόματα πολτικών, τηλεπαραθυράδων και άλλων ημι-ρητόρων, ερασιτεχνών και προφεσΧιονάλων.
ΓΣ
