short story

Προηχογραφημένο το ακόλουθo διηγηματίδΓιον μεταδόθηκε (δΓιαβαζμένο από μένα) μεσάνυχτα Δευτέρας12Μαΐου2008, στον 95,8FM τής ΕΡΤ3:

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΕΛΙΔΑ

«Η ΑΡΧΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΗΜΙΣΥ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ»: αυτή κι αν είναι μια δΓιαδεδομένη και αδΓιαμφιζβήτητη αρχή, παραδοσΧιακά, στην Ελλάδα.
Μόνο που, στην περίπτωσή μας, είχε γίνει η αρχή, είχε περάσει και η μέση, είχε φαγωθεί ο γάιδαρος. Ε, τι έμενε; Η ουρά. Στην ουρά κολλήσαμε τώρα;
Κι όμως, ο συγγραφέαζ μας είχε κολλήσει στην ουρά. Δηλαδή, για να λέμε τα πράματα όπως ακριβώς έχουν, στην ουρά-ουρά. Στην τελευταία παράγραφο της τελευταίας σελίδας.
Και δεν μιλάμε για καν’ναν ατάλαντο ούτε για καν’ναν τεμπελχανά. Μιλάμε για έναν γραφΧιά, παροιμιώδους ευρηματικότητας. Που έβρισκε λύση σε κάθε γρίφο τήζ γραφής. Για να μη χάνει τη φόρμα του -άκουσον, άκουσον- εκτελούσε, με ψευδώνυμο, κειμενογραφικές εργασίες πάσης φύσεως. Τα μυστήρια του γραψίματος τα κατείχε, όπως ο παπάς τα κυρΓιελέησόν του. Αυτόματα έγραφε. Ακαριαία έδινε λύσεις στα προβλήματα, που συναντούσε γράφοντας. Ακόμα-ακόμα, έναντι αδράς αμοιβής (αυτό το γνώριζε ο ίδΓιος κι ο εκδότης του και κανείς άλλος ζωντανός ή νεκρός), έκανε τον δΓιορθωτή βιβλίων αλλωνών συγγραφέων στον εκδοτικό οίκο, όπου έβγαιναν και τα δικά του βιβλία. Τα δικά του βιβλία, ας το πούμε έτσι, ας το πούμε όπως ευρέως συνηθίζεται να λέγεται, μόνο και μόνο για να συνεννοηθούμε, ήταν η ναυαρχίδα τού ταμείου τού εκδοτικού οίκου. Σε χρόνο ρεκόρ, εξαντλείται η μια έκδοση, και δώσ’ του ανατύπωση κόντρα στην ανατύπωση. Ο εκδότης του (και ο ίδΓιος ο συγγραφέαζ μας, που ουδέποτε έκρυψε την αδυναμία του προς τις υλικές απολαύσεις) είχε χτίσει δΓυο λουσάτες βίλες, χάρη στις θεαματικές πωλήσεις των βιβλίων τού συγγραφέα μας. Φως φανάρι, ο εκδότης πρόσεχε τον συγγραφέα, σαν τα μάτΧια του και πΧιο πολύ. Ακόμα και για τη δΓιατροφή του ενδΓιαφερόταν. Και δεν ήταν λίγες οι φορές, που του έστελνε τα πΧιο τολμηρά (και πανάκριβα) κορίτσΧια της αθηναϊκής νύχτας, για να ξεσπάσει πάνω τους τιζ γεμάτες έμπνευση σαρκικές ορέξεις του. Λέγεται ότι όσα κορίτσΧια πέρασαν από το κρεβάτι του έφευγαν το πρωί ξεθεωμένα, πονεμένα, μελανιαζμένα, με άδΓειο βλέμμα, αλλά με φουλαριζμένη τζέπη. ΠΧοιος ξέρει τι εμπνεύσεις έθετε σε εφαρμογή ο συγγραφέαζ μας! Μερακλής στιζ λέξεις, μερακλής και στις ορέξεις…
Ο εκδότης έχει χάσει την υπομονή του. Ξέρει ότι ο συγγραφέας έχει ολοκληρώσει το τελευταίο βιβλίο τής θρυλικής τετραλογίας του, με γενικό τίτλο ‘Η ύλη’. Το πρώτο βιβλίο λεγόταν ‘Αφή’. Το δεύτερο ‘Όλα’. Το τρίτο ‘Μάζα’. Και οι τρεις συνέχειες σκόραραν τρελά νούμερα. Εδώ και έντεκα μήνες, ο εκδότης ακούει καθημερινά την ίδΓια επωδό από τον συγγραφέα του: «Είμαι στο τέλος τού τέταρτου βιβλίου. Μου μένει μόνο η στερνή παράγραφος, και σου το στέλνω κατευθείαν». Το τέταρτο αυτό βιβλίο θα λέγεται ‘Το τέλος’. Φήμες δΓιαχύθηκαν ότι ίσως και να αποτελέσει, όπως αγαπάμε να λέμε στην Ελλάδα, το κύκνειο άζμα τού δημιουργού του. Ίσως και να μην ξαναπΧιάσει μολύβι μετά από αυτό, ούτε καν για να γράψει γράμμα ή τα ψώνια στο σουπερμάρκετ.
Ο συγγραφέας κι αν έχει χάσει την υπομονή του. Μιλάμε για μια κωλοπαράγραφο του κερατά, ε; Αυτός, που λέξεις δεν του αντιστάθηκαν ποτέ, μοιάζει σαν στομωμένο μαχαίρι. Άχρηστο. «ΚάπΧοιος πρέπει να με τροχίσει, δΓιάολε!», σκέφτεται, καθώς σκίζει ένα ακόμα ντέμο τής ύστατης παραγράφου.
Είναι εβδομηνταπέντε χρονών πΧια ο γραφΧιάζ μιας, κι αζ μην του φαίνεται. Χωρίς συγγενείς. Χωρίζ μόνιμη κατοικία. Συντηρεί τον μύθο του επιμελώς. Επιθυμεί η αυλαία τού ‘Τέλους’, του νέου του βιβλίου, να πέσει με τρόπο μοναδικό. Να αφήσει έκθαμβο το κοινό. Να ξεσπάσει ο κόζμος σε χειροκροτήματα αυθόρμητα.
Τις σκέψεις του δΓιακόπτει το κουδούνι στην πόρτα. Είναι ο εκδότης του. Ο συγγραφέας ανοίγει και υποδέχεται τον εκδότη. Πριν προλάβουν να περάσουν μέσα, στο χολάκι τής εισόδου, ένας πνιχτός κρότος, σαν από πυροβολιζμό με σιγαστήρα, σπάει παροδικά τη σΧιωπή.
Λίγεζ μέρες αργότερα, το βιβλίο φιγουράρει στιζ βιτρίνες. Σενιαριζμένο. Ογκώδες. Με εξώφυλλο ένα περίστροφο, φρεσκομπαρουτΧιαζμένο. Και με τελευταία παράγραφο:
«Ο εκδότης αποφάσισε να πάρει τις εξελίξεις στα χέρΓια του. Απροειδοποίητα, επισκέφτηκε τον συγγραφέα σε ένα από τα δΓιαμερίζματα, που νοίκιαζε. Με το που του άνοιξε ο συγγραφέας, ο εκδότης τον πυροβόλησε στο κεφάλι. Κατακούτελα. Μια κι έξω. Τέλος. Οριστικό.»

Γιάννης Γεωρ. Σημαντήρας