Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

μ α ζ ί

—Kαλός; Τον ακούω να με ρωτάει από την πόρτα τού δωματίου μου. Του χαμογελώ. Δεν λέω, όμως, τίποτα. Ξαναρωτά: «―Καλός;». Πριν προλάβω να απαντήσω, συνεχίζει: «Άσε, δε χρειάζεται να μου πεις. Για να ετοιμάζεσαι με τέτΧοιο ζήλο, ο τύπος πρέπει να είναι πολύ παραπάνω από καλός.» «―Πώς είσαι σίγουρος ότι είναι τύπος κι όχι τύπισσα;», τον ρωτώ. Ο πατέραζ μου ξέρει από πολύ νωρίς (μην πω κι ότι το καμαρώνει κιόλας) ότι τραβΓιέμαι και με άντρες και με γυναίκες. ―Τούτο το πυρωμένο, της φωτΧιάς, κραγιόν δεν θα το φορούσες για γκόμενα, Εύα. Κόρη μου είσαι, και σε δΓιαβάζω. Από τότε που ήσουν πιτσιρίκι με κοτσίδες. Λοιπόν; Λαθεύω; Όχι. Δεν λάθευε. Για αγόρι ετοιμαζόμουν. «Μέσα είσαι, φάδερ!», του λέω μέσα από τα δόντΓια μου, καθώς γλείφω τα χείλια μου, για να απλωθεί ομοιόμορφα το «πυρακτωμένο» κραγιόν.Tον νιώθω να με γαζώνει με το βλέμμα του. Τα μάτΧια του πάνω στο ημιδΓιαφανές, αντρικό, πουκάμισό μου. Μετά στη μέση μου. Στέκεται στον κώλο μου. «―Πώς κι έτσι μπλουτζινάκι;», λέει χαμηλόφωνα. ―Για αλλαγή, μωρέ. «―Πάω στοίχημα ότι απομέσα...» «―Φάδερ, θα αργήσω, αν μπλεχτούμε με συζητήσεις», τον δΓιακόπτω και ανεβάζω ελαφρώς την μπλουτζίν φούστα, όσο να φανεί η δαντέλα τήζ μπλε σκούρης μεταξωτής μακριάς κάλτσας και η ίδΓιου χρώματος ζαρτΧιέρα. Δαγκώνεται. «Φύγε», μου κάνει. «Αν συνεχίσεις έτσι, ξέρουμε και οι δΓυο ότι θα αργήσεις. Μπορεί και να μην πας. Μπορεί να έχουμε non-show στο date σου.» Τον χαιρετώ με ένα φιλί στο στόμα, απαλό σαν χνουδένιο, και έχω βγει στον δρόμο, και βαδίζω. Με κοιτάζει, ξελιγωμένος, από το μπαλκόνι. Αϊσίχτιρ! Σαν κουρδιζμένη, γυρνάω πίσω. Χτυπάω κουδούνι. Ανοίγει. Τον χαστουκίζω. Δυνατά! Αίμα τρέχει από τα χείλια του. Το γλείφω. Χτυπάν ανεξέλεγκτες οι φλέβεζ μας. Τον πΧιάνω από τον λαιμό να τον πνίξω. Δεν κάνει τίποτα. Του σκίζω το μπλουζάκι, χρααακ! ΌρθΧιος και ακίνητος. ΚρατΧιέται. Δεν απλώνει χέρι. Βάζω όλο το αφτί του στο στόμα μου, το φτύνω, το σαλιώνω, το πιπιλίζω... και τον νιώθω να τρέμει και να κλαίει με λυγμούς. Δεν τον είχα δει να κλαίει ποτέ. Μόνο να ψιλοβουρκώνει, στην τελετή τής αποφοίτησήζ μου από την Ιατρική στην Αμερική, εφτά χρόνια πριν. Τον στριμώχνω σε έναν τοίχο, και τον φτύνω με σάλια! Κουβέντα δεν αλλάζουμε όλη αυτήν την ώρα. Ούτε ματΧιά. Φτου! Χαρ, φτου! Τον έχω γεμίσει σάλια! Με άχτι. Με όλη τη μανία, που κοχλάζει μέσα μου. «Γονάτισε!» Του ουρλιάζω. Πειθήνιος. Σκύβει. Κολλημένος στον τοίχο. Του κολλάω το μουνί μου στο στόμα. Δεν αντιδρά. Του πιέζω το μουνί μου στο στόμα. Μου έχουν ξεφύγει κάτουρα στο δαντελωτό σλιπάκι και στην τζιν φούστα. Τα γλείφει. Καταπίνει. Τα καταπίνει. Δεν αντέχω. Είμαι γεμάτη ένταση. Είμαι γεμάτη ούρα. Για πότε ανεβάζω τη φούστα, τραβάω το εσώρουχο στο πλάι, κι αρχίζω να τον πιτσιλάω κάτουρα στο ορθάνοιχτό του στόμα... Τα πίνει όλα σαν σκλαβάκι. Δεν έχω πρόγραμμα. Δεν ξέρω τι θα κάνω. Δεν ξέρω τι θα κάνει. Δεν ξέρω τι θα γίνει. Δεν ξέρω τι μου γίνεται. Τρέμω και λαχανιάζω από την τρέλα. Δεν σκέφτομαι τίποτα. Παρά μόνο το πώς θα ’ναι. Πώς θα είναι μαζί Του. Πριν καταλαγιάσει η σκέψη μου, και χωρίς να βγάζει άχνα, χώνει όλο τον καρπό του λαρύγγι μου, και με πνίγει. Τον ξερνάω, ασυγκράτητα, στο κεφάλι του, και τα γλείφει. Βγάζει το παντελόνι του, αλλοπαρμένος, και μου χώνει την ψώλα του, που έχει πετρώσει από ώρα, μες στον λάρυγγα. Δεύτερο κύμα εμετού. Μία την ψωλή του, μία το χέρι του μες στον λάρυγγα, ώσπου μού σώνεται ο εμετός, και βγαίνουν μόνο κάτι σαλιοειδή υπολείμματα, που του τα φτύνω πάνω του. Αρχίζει τώρα να προσπαθεί να μου βγάλει τα δόντΓια, να μου τα ξεριζώσει με τα δάχτυλά του, ένα προς ένα. Γλιστράει, δεν μπορεί, πειζμώνει, ματώνουν τα ούλα μου, πλημμυρίζουν κόκκινο υγρό και σάλια. Τα πίνει όλα. Πίνει το αίμα μου. Είναι σαν πίνει το αίμα Του. Αίμα Του δεν είμαι ολόκληρη; Ώσπου να καταλάβω πού έχουμε φτάσει, με έχει γυρίσει και μπαίνει στον κώλο μου. Κατευθείαν κώλο. Τσούξιμο βαθύ και πόνος σφιχτός. Δεν θα του κάνω τη χάρη να δείξω ότι πονάω. Πνίγω τις κραυγέζ μου, και δεν μου βγαίνει ούτε «αχ». Μπαινοβγαίνει και τραμπαλίζεται μες στο έντερό μου. Ξεσφίγγομαι κι αφήνω τα σκατά μου να τυλίξουν την πούτσα του. Συνεχίζει. Πονάω-συνεχίζει. Τον χέζω-συνεχίζει. Οι παλμοί μας χορεύουν ξέφρενα, και η Ώρα ζυγώνει. «Μαζί!», του τσιρίζω. «Να χύσουμε μαζί, ρε γαμιόλη!». «―Πεζ μου πότε, σκατοπούτανο», ακούγεται να λέει μέσα από το βαρύ το αγκομαχητό του. «―Τώρααα!», ξεσπάω. «Χύνω! Σε χύνω! Πάρ’ τα πάρ’ τα!», λέω μέσα από τους σπαζμούζ μου, καθώς τραντάζομαι με τη σκατωμένη ψώλα του μες στο έντερό μου... που, την ίδΓια στιγμή, το ραίνει το καυτό σπέρμα τού Πατέρα μου. Μένουμε έτσι. Για πόσα λεπτά; Έχει παγώσει ο χρόνος. ΚοιτΧιόμαστε. Ακόμα βουρκωμένος είναι. Κι εγώ έχω δακρύσει. Από τη συγκίνηση, από την ηδονή. «Δεν θα σε αφήσω ποτέ», του λέω, όσο, βουτηγμένη στην ευτυχία, του σφουγγίζω τα δάκρυα.

Εύα

22 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ωχ αμάν! Σ΄αυτό το στόρι προβλέπεται να γίνει της Σίσσυς!
(με γεια και το νέο λουκ στα σχόλια...πολύ τρέντι!)

Erwtas Stomaxhs είπε...

Αχαχαχα! Καλός ρε Καλός!
Ρε πως φαίνεται ο Ροκενρολάς ο άνθρωπας!

John G. Simandiras είπε...

ζαμάνη, μη βΓιάζεσαι, ρε. θα ζβήσω μερικά.

χαξού, άσε. θα γίνει ...το αίμα νερόου.

Ντη είπε...

και ο πατέρας bi είναι?Μας έπρηξε με το "καλός" και "καλός"!

Ανώνυμος είπε...

Εγώ δεν τον κόβω για bi, αλλά περισσότερο για αιμομείχτη τον πατέρα!
Και το story θα το δγιαβάσεις εσύ, Γιάννη; Ή θα βρεις κάπχοια γυναικεία φωνή; Ή θα το δγιαβάσεις εσύ με γυναικεία φωνή;

Ντη είπε...

χαχαχα, α ρε γιώργη!

Ανώνυμος είπε...

Ντινιώ, έχω την εντύπωση ότι στο τελευταίο "καλός;", ο πατέρας αναφέρεται στον εαυτό του και όχι στον "καλό" της κόρης του! :)))

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αν ο πατέρας είναι θετός, δε μετράει για αιμομειξία (εμένα μου αρέσει με ει) να την πέφτει στην κόρη του! Γιάννη, μήπως κλέβεις από την αυτοβιογραφία του Γούντι Άλλεν;

John G. Simandiras είπε...

γιώργο, χτύπησες κόκκινο πανί! σιχαίνομαι τον γούντι αυτόν. ούτε το όνομά του λέω ούτε τις ταινίες του βλέπω. θα το σκίσω το διήγημα! θα με κάνεις να το ντιλιτάρω.

ντινιώ, ο πατέρας είναι μπάη-μπάη. έχει ξεφύγει. αλλά κι η εύα; της ξύνεται. μέχρι στιγμής. πουτανέλιον. ξεκωλιζέ.

Ανώνυμος είπε...

ΟΚ ΟΚ, άκυρο το σχόλιο! :) Μη σε κάνω να δγιαγράψεις τέτχοιο πολλά υποσχόμενο story! Κι αν ο πατέρας δεν είναι ο "Γούντι Αυτός", τότε μήπως είναι ο "Γούντι ο... Τρυπο-κάρυδος"; :)

Ντη είπε...

..ας αφήσουμε τον καλλιτέχνη να συνεχίσει την ιστορία και να μας πει τί μέλι(ει) γενέσθαι!

Ντη είπε...

να προτείνω και έναν δεύτερο τίτλο?
"Ιστορία(θα μπορούσε να είναι και ταινία)μικρού ήθους"
Συγχαρητήργια Υα!Είσαι περιγραφικότατοζ!Πολύ ορμή βρε παιδί μου!

Ανώνυμος είπε...

Εχμ... ωραία! :) Δυνατή σχέση (και σ-χέσει)!
Τελικά είχα δίκιο για τον πατέρα!
Και γιατί non-radio story; Δε θέλεις να μας το δΓιαβάσεις, Γιάννη; :) Αλλά θα μου πεις, αυτό το story είναι όλα τα non- του κόΖμου! :)
(βάζω smilies γιατί ξέρω ότι τη σπάνε σε πολλούς!)

Ντη είπε...

..δηλαδή στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ισχύει "το μήλο κάτω από τη μηλιά" αλλά "το μήλο αποκάτω από τη μηλιά".

Ανώνυμος είπε...

Εύα, μήπως ο φάδερ σου είναι ο Θεός;
Και ο τύπος στο ραντεβού; Ο Αδάμ;
Ρε μπας και το story έχει κοΖμοθεωρητικά υπονοούμενα;

elafini είπε...

Αν το σκηνοθετούσα, θα έκλεινα ως εξής...η Εύα σηκώνεται και με νωχελικά βήματα παίρνει ένα μήλο από την πεταμένη φρουτιέρα που βρίσκεται στο πάτωμα (θύμα του πάθους κι αυτή)...το δαγκώνει, καθώς η κάμερα την ακολουθεί αργά αργά και το κάδρο κλείνει κάνοντας ζουμ στο φιδίσιο tattoo της (δεν έχω αποφασίσει ακόμη σε ποιό σημείο του σώματός της βρίσκεται)

Tertuliano Máximo Afonso είπε...

Το στόρυ σου, Γιάννη, αν θα γινόταν ταινία δυστυχώς ή θα έπρεπε να ήταν άκρως αντιαισθητική ή θα έβριθε σεναριακών κενών. Γιατί αν από την μια ήθελε να περάσει το λάγνο στοιχείο, όπως ξεκάθαρα στην αρχή το στόρυ σου επιχειρείς, θα έπρεπε να βάλει μια όμορφη θεληματική και άκρως σεξουλιάρα ηρωίδα-Εύα. Αν όμως γινόταν αυτό τότε θα βίαζε (άντε, σου δίνω και λέξεις κλειδιά για να μου απαντήσεις μετά...) τον όποιο επιθυμητό ρεαλισμό, διότι αυτού του είδους η ερωτική σχεσή μεταξύ πατέρα-κόρης διαφαίνεται ότι δεν ήρθε ξαφνικά ουρανοκατέβατη αλλά προϋπάρχει εδώ και χρόνια. Και αν συνυπολογίσουμε μάλιστα ότι η Εύα είναι τριάντα και κάτι, τότε μετά από τόσα χρόνια τέτοιας ...θυελλώδους σχέσης θα έπρεπε να ήταν μια φαφούτα και μελανιασμένη, χειρότερη από πρεζάκιας, γκόμενα. Πάει το λάγνο από την αρχή του λοιπόν...

Ωραία σεναριακή σπουδή πάνω στο σαρκικό έρωτα χωρίς όρια αλλά δυστυχώς μάλλον ένα από τα λίγα αποτυχημένα σου στόρις.

Ανώνυμος είπε...

Tertul, έχω την εντύπωση ότι κρίνεις το story με λανθαζμένα κριτήρια. Θεωρώ πως δε γράφτηκε ούτε για σενάριο, ούτε για να υπηρετήσει κάπχοιο λογοτεχνικό καλούπι, παρά μόνο για ξεχαρμάνιαζμα, ως άσκηση παραβίασης των ορίων και μόνο ως κάτι τέτχοιο θα έπρεπε να δγιαβαστεί.

Tertuliano Máximo Afonso είπε...

Αχ, βρε Γιώργη, έχεις δίκιο.. Το ξέρω και εγώ αυτό το πειραματικό πάνω στην παραβίαση των ορίων και την εσκεμμένη pulp αισθητική της γραφής του κειμένου αλλά, να μωρέ, μάλλον φαίνεται ότι άρχισαν να μου βγαίνουν αυτά τα γαμημένα ταμπού της ορθόδοξης ανατροφής αυτής της κοινωνίας...

Άλλωστε ο Γιάννης ξέρει πόσο γουστάρω αυτήν την αισθητική της γραφής του αλλά και το πόσο πουριτανός είμαι χα χα χα!!!

Ανώνυμος είπε...

OK, Tertul! ;)

Ανώνυμος είπε...

Σ'το είπα εγώ, Γιώργο, να σκαρώσεις ένα διηγηματάκι, αλλά δε με άκουσες.
Ορίστε, ήρθε η Εύα με το στόρι της, αυτό το....κατάπλασμα (κάπου άκουσα αυτόν τον χαρακτηρισμό. δεν καλοκαταλαβαίνω πώς στέκει νοηματικά, μ' άρεσε, όμως, και τον αναπαράγω) και σπίλωσε τούτο το αμόλυντο ιστολόγιο.

Σο

Ανώνυμος είπε...

Εντάξει, θα προσπαθήσω να ξεπλύνω τη ντροπή!
Αχ, άτιμη Εύα!

haxou aka joy! είπε...

Α! εδώ θα διαφωνήσω:

Καταρχάς, βρίσκω ότι ο σκοπός της ιστορίας ήταν να προπαγανδίσει -με έμμεσο τρόπο- τα συντηρητικά ιδεώδη. Η συγκεκριμένη είναι από τις ΠΙΟ ΠΟΥΡΙΤΑΝΙΚΕΣ που έχουν ποσταριστεί εδώ: τι αλληγορίες με τον Μεγάλο Πατέρα και την Εύα είναι αυτές;

Κιέπειτα η ΚΑΗΜΕΝΗ Η ΕΥΑ ΠΑΛΙ ΘΥΜΑ ΕΙΝΑΙ! Χειρότερη κατρακύλα κι απ την ιστορία ότι έχει πλαστεί απ το πλευρό του Αδάμ! Τον παίρνει με τη θέλησή της μεν, αλλά στην ουσία δουλάκι Του είναι, αφού δηλώνει ότι δε θα τον αφήσει ποτέ! Χώρια που παράτησε και το νέο γκόμενο για χάρη Του!

Τελικά, είμαι σίγουρη ότι όλες οι χριστιανικές οργανώσεις θα ευγνωμονούν τον Ιωάννη για αυτό του το στόρι, γιατί α. προωθεί, εμμέσως πλην σαφώς, την απόλυτη υποταγή του παιδιού προς τον πατέρα με τις ανάλογες θρησκευτικού περιέχομένου αναγωγές και β. με τον τρόπο που τα περιγράφει, συμβάλλει στην καταπολέμηση της υπογεννητικότητας.

(...κάτι μου βρομάει εδώ και δεν είναι απ τον κώλο της Εύας...μου μυρίζεται δάκτυλος Εφραίμ...Ή μήπως Σάρας Πέηλιν...ούτε κι εγώ ξέρω τι να υποψιαστώ...)