...αλλά στην εκτέλεση των Los Lobos, ε;

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ Ο ΟΡΙΖΜΟΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑΣ.
ΜΕΤΡΙΟΥ ΑΝΑΣΤΗΜΑΤΟΣ (1,75) ΚΑΙ ΜΕΤΡΙΑΣ ΗΛΙΚΙΑΣ (47).
ΜΕΤΡΙΑΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΡΙΑΣ ΜΟΡΦΩΣΗΣ.
Για τη μόρφωση, θα συμπλήρωνα ότι εκ πεποιθήσεως παραμένω μέτριας μόρφωσης. Ενώ μού δίνεται η ευκαιρία να γεμίσω τα κενά τήζ γνώσης, να βουλώσω τις τρύπες τής αμαθησΧιάζ μου (της ημιμάθειάζ μου, σωστότερα), εγώ συνειδητά επιλέγω να πατάω φρένο στον δρόμο προς την καλλιέργεια και την απ’ όλους λεγόμενη δΓιεύρυνση των πνευματικών οριζόντων (μου). Όσα χάζματα μάθησης έχω, άλλα τόσα χάζματα απραξίας έχω στη δουλειά μου. Λένε και κάτι άλλο: καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Α, πόσο συμφωνώ με το ρητό τούτο. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, αλλά στη δική μου τη δουλειά έχω, συχνά, οπή. Οπή απασχόλησης. Ραστώνη. Πώζ να το πω;

Είμαι έναζ μέτριος άνθρωπος, που μιλάει μετρίως και γελάει μετρίως. Δεν σαχλαμαρίζω, δεν χαχανίζω, δεν σπαταλιέμαι σε βλακείες κι ανοησίες. Αυτά τα μάλλον προτερήματά μου, συν το ότι κατέχω -μέτρια, προς το καλά- πέντε πολεμικές τέχνες μέτρησαν, για να με ξεχωρίσει το αφεντικό μου, και να με περιβάλλει με εμπιστοσύνη. Είπαμε, είμαι μετρίως μορφωμένος: ένα «περιβάλλει με εμπιστοσύνη» μπορώ να το πω. Το αφεντικό μου, ο Γιώργος Γεωργιανός (ψευδώνυμο εξυπακούεται), έχει δημιουργήσει, με σκληρή και μεθοδική και επίμονη δουλειά, δέκα ετών, ένα -για να λέμε τα πράματα με το όνομά τους- πορνείο πολυτελείας. Έναν περιφερόμενο θίασο από θηλυκές, χμ, συνοδούς. Ντιλίβερι κοριτσΧιών και κυριών. Εγώ είμαι ο συνοδός των συνοδών αυτών. Πηγαίνω τα κορίτσΧια του Πρακτορείου μας, που λέγεται -ξέχασα να σας πω- ‘Ηδονική Εχεμύθεια’ στους πελάτες, και περιμένω να τελειώσουν την επίσκεψή τους, και να τις ξανασυνοδέψω στο επόμενο ραντεβού ή όπου αλλού χρειαστεί τελοσπάντων.

Πώζ να μην έχω ρήγματα απραξίας, στις ατέλειωτες ώρες τής αναμονής; Αν και είμαι εκπαιδευμένος να έχω τον νου μου. Τα μάτΧια μου τετρακόσΧια! Αλλά, όσο να πεις, και οι πελάτες είναι πΧια στανταριζμένοι και γνωστοί, και τα κορίτσΧια έμπιστα… και όλα ρέουν ομαλώς και άνευ προβλημάτων. Περιμένοντας τα κορίτσΧια, δΓιαβάζω. Αλλά, επειδή, όπως τόνισα, παραμένω εκ πεποιθήσεως μέτριας μόρφωσης, δΓιαβάζω πολλά βιβλία, από Φιλοσοφία, Μαθηματικά και Ψυχανάλυση, μέχρι ροζ μυθιστορήματα των ΛιβανοΚαστανιώτηδων, όμως το καθένα μέχρι τη μέση, και αυστηρώς μέχρι τη μέση, χωρίς παρασπονδίες. Έχω άποψη για τον κόζμο μας. Αλλά μισή. Είμαι του «ημι».

Με κορίτσι από το Πρακτορείο μας δεν έχω πάει ποτέ. Δεν μου το απαγόρεψε κανείς. Εγώ το αποφάσισα εξαρχής. Όπως συνηθίζω να τις πειράζω, όταν βγαίνουμε όλες μαζί, και το αφεντικό μου κι εγώ για φαγητό έξω, δηλαδή βρέξει-χιονίσει μια φορά τον μήνα: «α, ρε κορίτσΧια, χάσατε έναν εκρηχτικό εραστή, αλλά κερδίσατε έναν αληθινό φίλο»… εννοώντας εμένα.

Δέκα χρόνια τώρα, δουλεύω στην ‘Ηδονική Εχεμύθεια’, κι οι δουλειές παν από το επικερδές στο επικερδέστερον. Τα κορίτσΧια τα προσέχουμε σαν τα μάτΧια μας, και έτσι δεν έχουμε απώλειες, παρά μόνον αναπόφευχτες αποσύρσεις λόγω ηλικίας, οπότε και το ρόστερ μας συμπληρώνεται αυτομάτως με new entries. New entries έχουμε και στο πελατολόγιο, αλλά όχι και πολύ ταχτικά. Μας αρκούν οι δοκιμαζμένοι συνεργάτες, καθώς υπογραμμίζει το αφεντικό, που αγαπά να αναφέρεται στους πελάτες, αποκαλώντας τους συνεργάτες. Όσο τσουλάει η δουλειά, δεν έχουμε ανάγκη νέων συνεργατών, Αντρέα, μου επαναλαμβάνει. Κάθε νέο κι επικίνδυνο, Αντρέα…

Ο πΧιο νέος πελάτης ή συνεργάτηζ μας είναι ο Τέπης Μαχτές, και εδώ δεν ξέρω να βεβαιώσω αν πρόκειται για ονοματεπώνυμο ή για ατυχία στο όνομα. Εκείνο για το οποίο βάζουμε τα χέρΓια μας στη φωτΧιά, και ο αφεντικόζ μου κι εγώ, που συχνά απαντώ και στο τηλέφωνο, είναι ότι ο Τέπης Μαχτές είναι ο ευγενέστερος πελάτης μας. Συνεργάτηζ μας, εντάξει, αφεντικό. Συνεργάζεται μαζί μας έξι μήνες τώρα, και παραγγέλνει ερωτική τροφή (δική του η ορολογία) τρεις φορές την εβδομάδα. Χμ, αξΧιοσημείωτη σταθερότητα. Έχει δοκιμάσει όλα τα κορίτσΧια μας. Δεν έχει πρόβλημα με καμία, και τις παραγγέλνει κυκλικά. Δηλαδή, παραγγέλνει τη μία, μετά την άλλη… ώσπου συμπληρώνεται το πάνελ, και μετά φτου κι απ’ την αρχή. Κι όμως, παρά την αγγλοσαξονική καλοτροποσύνη τού Τέπη Μαχτέ, κάθε κορίτσι που έχει ραντεβού με τον Τέπη, φεύγει από το σπίτι του στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.

Η Τζία, που είναι έμπειρη κοπέλα, τις προάλλες βγήκε κλαμένη από την εξώπορτα του Μαχτέ. «Τι έχεις, ρε Τζία;» Σιγή.
Η Τζίνα, που είναι από τους πΧιο γελαστούς και καλόβολους ανθρώπους στη Γη, έφυγε τρέμοντας, ύστερα από την πολλοστή επίσκεψή της στον Μαχτέ. «Τζίνα, τι σου έκανε, ρε κορίτσι; Χρειάζεται να επέμβω;». Τ’ αμίλητο νερό η Τζίνα.
Ακόμη κι η Τόρυ, μια τριαντάχρονη φλεγματική Σκοτσέζα, μανούλα στην αταραξία, καθοδόν προς το Πρακτορείο από το σπίτι τού Μαχτέ, έβγαλε ξαφνικά μια γοερή κραυγή πολλών ντεσιμπέλ μες στο αμάξι. Tory, is he cruel? την ρώτησα. Πάτησε τα γέλια τα νευρικά… Και μετά από λίγο: He’s a fine gentleman. But maybe he’s mentally cruel.
Mentally cruel? Ήταν και η μόνη πληροφορία, που κατόρθωσα να αποσπάσω για τον Μαχτέ. Τι εννοεί η Τόρυ;

Προχτές, βγήκαμε όλο το προσωπικό και ο αφεντικός έξω, στην καθιερωμένη συνάντησή μας για φαγητό, σε ένα Κλαμπ στην Εκάλη, όπου έπαιζε ένας συνεργάτης DJ. Σωστός παίχτης. Και με εύστοχες μουσικές επιλογές. Όλα τα κορίτσΧια τον παραδέχονταν για τα τραγούδΓια που δΓιάλεγε. Και όλες χόρευαν ανέμελα. Ώσπου, ο ντιτζέης είχε την έμπνευση να βάλει ένα τραγούδι, που εγώ τουλάχιστον είχα κάτι χρόνια να ακούσω, αν και το θεωρώ, μερικές φορές, ημικαγκορέ. Το La Bamba με τους Los Lobos. Mε το που έπεσαν οι πρώτες νότες, τα κορίτσΧια τι στο δΓιάολο, σεληνιάστηκαν; Άρχισαν να ουρλιάζουν σαν τέρατα, και να λένε όλες μαζί «πάμε να φύγουμε, πάμε να φύγουμε αμέσως!». H, δε, Τόρυ ξέσπασε σε ένα σπαραχτικό ‘No More!’. Σαστιζμένοι ο αφεντικός κι εγώ, πληρώσαμε και σαλπίσαμε αλαφΧιαζμένα υποχώρηση.

Ρε, Αντρέα, μου λέει την επομένη ο μπος, δες, ρε παλικάρι μου, σε παρακαλώ, τι συμβαίνει με τα κορίτσΧια. Τους τελευταίους μήνες, συμπεριφέρονται ανεξήγητα. Ήταν κι αυτό το χτεσινό…

Ήμουν βέβαιος ότι όλα άπτονται του Μαχτέ. Γι’ αυτό και την επομένη, που η Μαρί, μια ΕλληνοΓαλλιδούλα λεβέντισσα, είχε ραντεβού με τον Τέπη, έκανα κάτι που δεν το είχα κάνει ποτέ μου. Ξεκλείδωσα με πασπαρτού την πόρτα, για να παρακολουθήσω τι στα κομμάτια κάνει αυτός ο Μαχτές. Ήμουν πολύ περίεργος (συν ότι είχα κι ευθύνη). Τα κορίτσΧια ήταν εκπαιδευμένα σε αφόρητες ανωμαλίες και σε αυτό που πολλοί θα ονόμαζαν ‘δΓιαστροφές’. Τι ανωμαλία, τι δΓιαστροφή είχε ο Τέπης, και βασάνιζε τις κοπέλεζ μας;

Ο Τέπης «έκλεινε» τα κορίτσΧια πάντα για τριάντα λεπτά. Θα έκανα υπομονή για μισή ώρα να τον βλέπω και να τον ακούω εν ώρα δράσης (που δεν το είχα καθόλου όρεξη), για να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι τι συμβαίνει. Πρέπει να πω ότι ήταν η πΧιο αβάσταχτη μισή ώρα τήζ ζωήζ μου. Ο Τέπης, ως εραστής, ήταν όπως ήταν ως πελάτης. Ευγενέστατος. Βολικός. Χωρίς την παραμικρή ιδΓιοτροπία. Δεν ζητούσε τίποτα από τη Μαρί, παρά μόνο το λεγόμενο κλασικό, το οποίο έκανε με αλάνθαστο ρυθμό. Με τον ρυθμό που του έδινε το Λαμπάμπα των Λος Λόμπος, που επί μισή ώρα έπαιζε συνεχώς, απανωτά, φορά με τη φορά, δΓιαδοχικά, στη δΓιαπασών στο πανάκριβο στέρεό του. Χαμογελούσε, δε, καθόλη τη δΓιάρκεια, σαν μικρό παιδί. ΧώρΓια που χάιδευε και τρυφερά τα μαλλάκια τηζ Μαρί. Κι από όσο μπορούσα να ακούσω, αποκεί που ήμουν, μουρμούριζε συνεχώς τα λόγια του Λαμπάμπα, άλλοτε με τους ορίτζιναλ στίχους, άλλοτε με «τραλαλαλα-λαλαλα….». Στη μισή ώρα απάνω, ο Τέπης εκσπερμάτωσε, σαν κουρδιζμένο ρομπότ, πλήρωσε, φίλησε γλυκά τη Μαρί, και την αποχαιρέτησε, λέγοντάς της «άιντε, Λαμπάμπα!».

Πηγαίνω τη Μαρί στο σπίτι της, και της εξηγώ ότι τα είδα όλα. Σ’ όλο τον δρόμο είναι σαν αποχαυνωμένο ζόμπι. Παρούσα-απούσα. Και έχει μια θλιμμένη όψη στο πρόσωπό της…
ΔΓυο κουβέντες μου είπε όλες κι όλες, και αυτές τις μεταφέρω αυτούσιες:
Αντρέα, έχουμε δοκιμάσει όλες τα πάντα. Μας έχει σπάσει τα νεύρα αυτός και το Λαμπάμπα του. Του πήραμε για δώρο μια συλλογή τήζ Rhino Records, με το Λαμπάμπα σε δΓιάφορες εκτελέσεις, μπας και σπάσει η μονοτονία λίγο, να ανασάνουμε και να βρούμε ξανά την ψυχική ισορροπία μας. Τίποτα αυτός. Αμετάπειστος. Δεν την έπαιξε ούτε μια φορά. Κι όταν τον ρωτάμε τι ανάγκη έχει το Λαμπάμπα πάνω στον έρωτα, απαντά σταθερά: «Μου δίνει ρυθμό, ρε κορίτσΧια. Αλλά στην εκτέλεση των ΛοςΛόμπος, ε;»Γιάννης Γεωρ. Σημαντήρας

[ εικονίζονται οι (ημικάγκορ;) Λος Λομπ ]