ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΗΣ …ΤΖΟΑΝΝΑ. Τ-Ζ-Ο-Α-Ν-Ν-Α.
Η Τζοάννα βάλθηκε να κάνει μια δουλειά, που να ταιρΓιάζει με το όνομά της. Ή δΓιάλεξε επιτούτου το ‘Τζοάννα’, ως συμβατό με την επαγγελματική δραστηρΓιότητά της. Ό,τι από το δύο κι αν ίσχυε, είτε το η κότα έκανε το αβγό είτε το το αβγό έκανε την κότα, Τζοάννα και επάγγελμα-Τζοάννας έδειχναν, ασούμε, συμφιλιωμένα. Τώρα -θα πει κανείς- τι θα μπορούσε να κάνει, τι θα μπορούσε να επαγγέλλεται μια Τζοάννα; Θα μπορούσε να ήταν …πορνοστάρ. Μια στιγμή! Όχι σκέτο «πορνοηθοποιός», ούτε καν «πρωταγωνίστρια» σε πορνό ταινίες. Σταρ-σταρ-σταρ τής πορνοβΓιομηχανίας. Θα ’θελε. ΑλήθΧεια το λέω, δεν ειρωνεύομαι. Η Τζοάννα το είχε όνειρο -όνειρο ανομολόγητο- να δΓιαπρέπσει στο σινεμά-για-ενήλικες. Και, λίγο πριν την πάρει ο ύπνος, πάντα φανταζόταν σκηνές ομαδικού έρωτα με πολλά αγόρΓια. Όπα και πλεονέχτρα η Τζοάννα! Στις σκηνές ετούτες τής ονειροφαντασΧιάς της, η Τζοάννα βρισκόταν πάντα στο κέντρο, και τα αγόρΓια, καμιά ντουζίνα το λιγότερο, κάνανε κύκλο γύρω της. Οι ψυχαναλυτές θα γνωμάτευαν ανάγκη της να κλέβει την παράσταση, και να είναι στο επίκεντρο και στο φως των προβολέων. Θα συμφωνούσα με τους ψυχαναλυτές, όχι επειδή τους έχω σε εχτίμηση (κάθε, μα κάθε άλλο: τους σιχαίνομαι πΧιο πολύ κι από τους αστυνομικούς), αλλά επειδή την είχα ζήσει την Τζοάννα.
Κι ήρθε η ώρα να αποκαλύψουμε τι έκανε για τα προς το ζην η Τζοάννα μας. Ήταν μοντελοειδές, όπως ημιχαϊδευτικά έλεγα εγώ. Για να μην την χαραχτηρίσω -μιας και την συμπαθούσα πολύ- όπως την ανέβαζαν και την κατέβαζαν οι ψηλομύτισσες της Πανοραμίτικης Μπουρζουαζίας, δηλαδή «γλάστρα». Ε, κι εγώ πού την είχα ζήσει; Και τι σημαίνει αυτό το «μοντελοειδές»; Η Τζοάννα απασχολιόταν, δεν ξέρω καν αν δούλευε, και με πΧοιους όρους, με πΧοια συμφωνία και με πΧοια αμοιβή, σε ένα Γραφείο ΔΓιοργάνωσης Εκδηλώσεων, από τα πΧιο ονομαστά. Ας το ονομάσουμε ‘Events Projects’. Το είχε μια γλυκιά, καλοστεκούμενη πενηντάρα, μια από τις πΧιο σικάτες κυρίες τής Θεσσαλονίκης, η Ζαζά Μαρτελίνη. Εγκαίνια καταστημάτων, λανσάριζμα νέων προϊόντων, μικρές δΓιαφημιστικές υπηρεσίες, επιλεγμένες συναυλιακές βραδΓιές, κυρίως lounge-jazz, ό,τι μπορούσε να έχει σχέση με τον κλάδο των Δημοσίων Σχέσεων και της Προετοιμασίας και της Υλοποίησης Σχεδίων για Εκδηλώσεις, το ‘Events Projects’ αναλάμβανε να τα δΓιεκπεραιώσει. Και έφερνε εις πέρας την αποστολή του, πάντα με λαμπρή επιτυχία. Η Τζοάννα ήταν απ’ όλα. Όχι λίγοαπ’όλα. Πολύαπ’όλα, σε κάθε πετυχημένη βραδΓιά τήζ Ζαζάς. Συμμετείχε στην εκπόνηση του στρατηγικού σχεδΓιαζμού (όχι, δεν μπορώ να το πΧιο βαρυγδουπέξ), μιλούσε με τον τυπογράφο (που γούσταρε τρελά να της τον… έλα, όλοι καταλαβαίνουμε…) για τις προσκλήσεις, υποδεχόταν τους καλεζμένους, χαμογελαστότατη. Και σχεδόν πάντα, με άσπρο πουκάμισο και μαυρομπλέ υφαζμάτινη μίντι φούστα. «Πάλι αυτήν τη στραβοπόδαρη κοιτάς;», με πείραζε μουτρωμένη η γυναίκα μου, όταν η ματΧιά μου έπεφτε στα γονατάκια της Τζοάννας, «απορώ τι τηζ βρίσκεις». Της έβρισκα τα ξανθά της χειμαρρώδη μαλλιά. Την αθωότητα στο βλέμμα της. Αλλά και μια λαγνεία, που εγώ ανίχνευα πάνω της… αν και δεν μπορείς ποτέ να πάρεις όρκο για κανέναν. Μπορεί η Τζοάννα να ήταν ένας στόκος και μισός (και στο κρεβάτι, εννοώ). Τα μονόχρωμα, επισημίστικα, χαμηλά γοβοειδή παπουτσάκια της. Αλλά, φυσικά, δεν τόλμησα ποτέ να τα αναλύσω και να τα ξηγήσω όλα αυτά στη γυναίκα μου.
Τυχαίοι περαστικοί (ή και καλεζμένοι) στις συγκεντρώσεις τούτες τού ‘Εvents Projects’ θα είχαν πάθει χοντρό λώλαμα με την Τζοάννα. Τη μια την έβλεπαν σε κατάστημα με ντιζαϊνάτες πένες, την άλλη σε μαγαζί με ακριβά ασημικά, την άλλη σε κοκτέιλ-πάρτι αυτοκινητοβΓιομηχανίας… μα πόσες δουλειές άλλαξε αυτό το κορίτσι, θα έλεγαν, γιατί δεν στερΓιώνει πουθενά; Δεν ήταν υποχρεωμένοι (ή δεν είχαν την απαιτούμενη αντίληψη) να εννοήσουν ότι η Τζοάννα είχε στερΓιώσει στη Ζαζά Productions, όπως έλεγα εγώ το ‘Events Projects’.
Την Τζοάννα την είχα ζήσει, λοιπόν, και ως καλεζμένος και θεατής και συστηματικός παρατηρητής των events, αλλά και από πΧιο μέσα. Εκείνη την εποχή, τέλη 1998 με 2000, η Ζαζά είτε με συμβουλευόταν για δΓιάφορα ζητήματα, που ξεφύτρωναν κάθε τόσο, ζητήματα σχετικά με κείμενα. Είτε μού ανέθετε, στις πΧιο σοβαρές των περιπτώσεων, πληρώνοντάζ με -όχι πάντα ικανοποιητικά- να γράψω τα κείμενα ή να κάνω τιζ δΓιορθώσεις. Για προσκλήσεις. Κόνσεπτ και δημιουργικό copywriting δΓιαφημίσεων. «Έλα, βρε Γιάννη, θα μου κάνεις μέχρι αύριο κάτι ψιλοδΓιορθωσούλες σε ένα κειμενάκι» (αχ, αριστοτεχνισσούλα των υποκοριστικών, Ζαζά!) «που μου έστειλαν από ένα καινούρΓιο μπαρ στη Μητροπόλεως, και δεν βγάζω νόημα;». Ακόμα τότε δεν είχαμε Ίντερνετ, και αναγκαζόμουν να πηγαίνω τιζ δισκέτες με το υλικό στο Γραφείο τήζ Ζαζάς, κάπου στην Ικτίνου. Εκεί, συναντΓιόμουν με την Τζοάννα. Πάντα με ρωτούσε, με το γνωστό -ή ηλίθΧιο ή παιδικό, ποτέ δεν κατάλαβα- χαμόγελό της «— Τι κάνετε;» ή «— Τι κάνετε, κύριε Γιάννη;». Τις έλεγα τι κάνω, αλλά ποτέ δεν βρήκα το κουράγιο να της πω τι θέλω να κάνω. Τι θέλω να ΤΗΣ κάνω. Και τα μάτΧια μου εκείειει, στα στραβά, άσπρα γονατάκια της. Δεν αποκλείω να με είχε πάρει πρέφα…
Εν ολίγοις, η Τζοάννα ήταν μια μικρή πριγκιπέσσα στο Ζαζά Productions ή ‘Events Project’. Ώσπου, άνοιξαν οι δουλειές, και δεν έβγαιναν μόνο με μία κοπέλα, και δημιουργήθηκε ανάγκη και για δεύτερο (άτομο, τι άλλο;), και η Ζαζά προσέλαβε (μυρίζομαι, μάλιστα, με πΧιο πολλά φράγκα) μια δίμετρη κουκλάρα, που είχε κάνει και τηλεόραση, ένα γυναικόπουλο ζαλιστικής ομορφΧιάς (και με πολύ πΧιο λεπτούς τρόπους από την Τζοάννα). Μοιραία, η Τζοάννα τέθηκε στο περιθώρΓιο. Από τα πράγματα. Μόνο του έγινε. Μόνο εγώ εξακολουθούσα να τηζ δίνω σημασία στις εκδηλώσεις. Όλος ο πληθυζμός (ακόμη και οι γυναίκες) έτρωγε με τα μάτΧια την άλλη, τη δίμετρη, μια Λίλα… κάπως έτσι.
Η πρώην Ιωάννα από τον Εύοζμο ένιωθε μειονεχτικά απέναντι στη σπουδαγμένη στην Ιταλία Λίλα. Οι γκόμενοι δεν την γέμιζαν. Τους άναβε και τους παρατούσε. Σε ελάχιστους έκανε την τιμή να τους φιλήσει… Και κοιμόταν μόνη της τα βράδΓια στο σπίτι. Στο δωμάτιο που μοιραζόταν με τον αδερφάκο της, κάπου στον Εύοζμο. Η Τζοάννα. Όλα αυτά τα έμαθα εκ των υστέρων, από μισόλογα τηζ Ζαζάς, κι από κουβέντες φίλων, που της την έπεσαν… Εγώ δεν της την έπεσα ποτέ. Αμφιβάλλω αν ένιωσε κάπΧοια στιγμή ότι με έφτΧιαχνε το όλον της –και οι λεπτομέρειές της. Αμφιβάλλω αν με θυμάται καν...
Αν και τις προάλλες, σε ένα μανάβικο στην Ολύμπου, όπου αγόραζα μπανάνες και αγγουράκια, σαν να άκουσα, έχοντας βγει κι έχοντας καβαλικέψει το μηχανάκι, για να την κοπανήσω, ένα «— κύριε Γιάννη! Τι κάνετε;» από γυναικεία φωνή, που της έμοιαζε! Φορούσα κράνος, και μέχρι να καλοκαταλάβω τι γίνεται, μια σιλουέτα (ναι, στα κυβικά τής Τζοάννας) απομακρύνθηκε προς την αντίθετη κατεύθυνση. ΔΓιαολίστηκα τότε. Και έφερα γύρα, με το μηχανάκι, όλο το τετράγωνο. ΚάπΧοια στιγμή, χωρίζ να με πάρει μυρουδΓιά αυτή, εγώ, εποχούμενος, την έχω ακριβώς απέναντί μου. Δεν ήταν δυνατόν να είναι η Τζοάννα αυτή! Τηζ λείπανε δόντΓια (πού είναι το κολγκεϊτίσΧιο χαμόγελό της;). ΚαμπούρΓιαζε. Τα ρούχα της βρομερά, και τα μαλλιά της κολλημένα από τη λίγδα! Να σταματάει τους δΓιαβάτες στο πεζοδρόμιο: «μήπως έχετε μισό ευρώ, να πάρω ένα σάντουιτς;». Α drug problem that existed. Aλίμονο! Μπα, αποκλείεται να είναι η Τζοάννα αυτό το τζανκάκι. Κάνω να φύγω, όταν το βλέμμα μου γαζώνει ασυναίσθητα τη μίντι-μαυρομπλέ φούστα της, και σκανάρει τα λευκά της γόνατα. Ήταν στραβά. Τα γόνατα που δεν προσκύνησα ποτέ.
Γιάννης Γεωρ. Σημαντήρας
Η Τζοάννα βάλθηκε να κάνει μια δουλειά, που να ταιρΓιάζει με το όνομά της. Ή δΓιάλεξε επιτούτου το ‘Τζοάννα’, ως συμβατό με την επαγγελματική δραστηρΓιότητά της. Ό,τι από το δύο κι αν ίσχυε, είτε το η κότα έκανε το αβγό είτε το το αβγό έκανε την κότα, Τζοάννα και επάγγελμα-Τζοάννας έδειχναν, ασούμε, συμφιλιωμένα. Τώρα -θα πει κανείς- τι θα μπορούσε να κάνει, τι θα μπορούσε να επαγγέλλεται μια Τζοάννα; Θα μπορούσε να ήταν …πορνοστάρ. Μια στιγμή! Όχι σκέτο «πορνοηθοποιός», ούτε καν «πρωταγωνίστρια» σε πορνό ταινίες. Σταρ-σταρ-σταρ τής πορνοβΓιομηχανίας. Θα ’θελε. ΑλήθΧεια το λέω, δεν ειρωνεύομαι. Η Τζοάννα το είχε όνειρο -όνειρο ανομολόγητο- να δΓιαπρέπσει στο σινεμά-για-ενήλικες. Και, λίγο πριν την πάρει ο ύπνος, πάντα φανταζόταν σκηνές ομαδικού έρωτα με πολλά αγόρΓια. Όπα και πλεονέχτρα η Τζοάννα! Στις σκηνές ετούτες τής ονειροφαντασΧιάς της, η Τζοάννα βρισκόταν πάντα στο κέντρο, και τα αγόρΓια, καμιά ντουζίνα το λιγότερο, κάνανε κύκλο γύρω της. Οι ψυχαναλυτές θα γνωμάτευαν ανάγκη της να κλέβει την παράσταση, και να είναι στο επίκεντρο και στο φως των προβολέων. Θα συμφωνούσα με τους ψυχαναλυτές, όχι επειδή τους έχω σε εχτίμηση (κάθε, μα κάθε άλλο: τους σιχαίνομαι πΧιο πολύ κι από τους αστυνομικούς), αλλά επειδή την είχα ζήσει την Τζοάννα.
Κι ήρθε η ώρα να αποκαλύψουμε τι έκανε για τα προς το ζην η Τζοάννα μας. Ήταν μοντελοειδές, όπως ημιχαϊδευτικά έλεγα εγώ. Για να μην την χαραχτηρίσω -μιας και την συμπαθούσα πολύ- όπως την ανέβαζαν και την κατέβαζαν οι ψηλομύτισσες της Πανοραμίτικης Μπουρζουαζίας, δηλαδή «γλάστρα». Ε, κι εγώ πού την είχα ζήσει; Και τι σημαίνει αυτό το «μοντελοειδές»; Η Τζοάννα απασχολιόταν, δεν ξέρω καν αν δούλευε, και με πΧοιους όρους, με πΧοια συμφωνία και με πΧοια αμοιβή, σε ένα Γραφείο ΔΓιοργάνωσης Εκδηλώσεων, από τα πΧιο ονομαστά. Ας το ονομάσουμε ‘Events Projects’. Το είχε μια γλυκιά, καλοστεκούμενη πενηντάρα, μια από τις πΧιο σικάτες κυρίες τής Θεσσαλονίκης, η Ζαζά Μαρτελίνη. Εγκαίνια καταστημάτων, λανσάριζμα νέων προϊόντων, μικρές δΓιαφημιστικές υπηρεσίες, επιλεγμένες συναυλιακές βραδΓιές, κυρίως lounge-jazz, ό,τι μπορούσε να έχει σχέση με τον κλάδο των Δημοσίων Σχέσεων και της Προετοιμασίας και της Υλοποίησης Σχεδίων για Εκδηλώσεις, το ‘Events Projects’ αναλάμβανε να τα δΓιεκπεραιώσει. Και έφερνε εις πέρας την αποστολή του, πάντα με λαμπρή επιτυχία. Η Τζοάννα ήταν απ’ όλα. Όχι λίγοαπ’όλα. Πολύαπ’όλα, σε κάθε πετυχημένη βραδΓιά τήζ Ζαζάς. Συμμετείχε στην εκπόνηση του στρατηγικού σχεδΓιαζμού (όχι, δεν μπορώ να το πΧιο βαρυγδουπέξ), μιλούσε με τον τυπογράφο (που γούσταρε τρελά να της τον… έλα, όλοι καταλαβαίνουμε…) για τις προσκλήσεις, υποδεχόταν τους καλεζμένους, χαμογελαστότατη. Και σχεδόν πάντα, με άσπρο πουκάμισο και μαυρομπλέ υφαζμάτινη μίντι φούστα. «Πάλι αυτήν τη στραβοπόδαρη κοιτάς;», με πείραζε μουτρωμένη η γυναίκα μου, όταν η ματΧιά μου έπεφτε στα γονατάκια της Τζοάννας, «απορώ τι τηζ βρίσκεις». Της έβρισκα τα ξανθά της χειμαρρώδη μαλλιά. Την αθωότητα στο βλέμμα της. Αλλά και μια λαγνεία, που εγώ ανίχνευα πάνω της… αν και δεν μπορείς ποτέ να πάρεις όρκο για κανέναν. Μπορεί η Τζοάννα να ήταν ένας στόκος και μισός (και στο κρεβάτι, εννοώ). Τα μονόχρωμα, επισημίστικα, χαμηλά γοβοειδή παπουτσάκια της. Αλλά, φυσικά, δεν τόλμησα ποτέ να τα αναλύσω και να τα ξηγήσω όλα αυτά στη γυναίκα μου.
Τυχαίοι περαστικοί (ή και καλεζμένοι) στις συγκεντρώσεις τούτες τού ‘Εvents Projects’ θα είχαν πάθει χοντρό λώλαμα με την Τζοάννα. Τη μια την έβλεπαν σε κατάστημα με ντιζαϊνάτες πένες, την άλλη σε μαγαζί με ακριβά ασημικά, την άλλη σε κοκτέιλ-πάρτι αυτοκινητοβΓιομηχανίας… μα πόσες δουλειές άλλαξε αυτό το κορίτσι, θα έλεγαν, γιατί δεν στερΓιώνει πουθενά; Δεν ήταν υποχρεωμένοι (ή δεν είχαν την απαιτούμενη αντίληψη) να εννοήσουν ότι η Τζοάννα είχε στερΓιώσει στη Ζαζά Productions, όπως έλεγα εγώ το ‘Events Projects’.
Την Τζοάννα την είχα ζήσει, λοιπόν, και ως καλεζμένος και θεατής και συστηματικός παρατηρητής των events, αλλά και από πΧιο μέσα. Εκείνη την εποχή, τέλη 1998 με 2000, η Ζαζά είτε με συμβουλευόταν για δΓιάφορα ζητήματα, που ξεφύτρωναν κάθε τόσο, ζητήματα σχετικά με κείμενα. Είτε μού ανέθετε, στις πΧιο σοβαρές των περιπτώσεων, πληρώνοντάζ με -όχι πάντα ικανοποιητικά- να γράψω τα κείμενα ή να κάνω τιζ δΓιορθώσεις. Για προσκλήσεις. Κόνσεπτ και δημιουργικό copywriting δΓιαφημίσεων. «Έλα, βρε Γιάννη, θα μου κάνεις μέχρι αύριο κάτι ψιλοδΓιορθωσούλες σε ένα κειμενάκι» (αχ, αριστοτεχνισσούλα των υποκοριστικών, Ζαζά!) «που μου έστειλαν από ένα καινούρΓιο μπαρ στη Μητροπόλεως, και δεν βγάζω νόημα;». Ακόμα τότε δεν είχαμε Ίντερνετ, και αναγκαζόμουν να πηγαίνω τιζ δισκέτες με το υλικό στο Γραφείο τήζ Ζαζάς, κάπου στην Ικτίνου. Εκεί, συναντΓιόμουν με την Τζοάννα. Πάντα με ρωτούσε, με το γνωστό -ή ηλίθΧιο ή παιδικό, ποτέ δεν κατάλαβα- χαμόγελό της «— Τι κάνετε;» ή «— Τι κάνετε, κύριε Γιάννη;». Τις έλεγα τι κάνω, αλλά ποτέ δεν βρήκα το κουράγιο να της πω τι θέλω να κάνω. Τι θέλω να ΤΗΣ κάνω. Και τα μάτΧια μου εκείειει, στα στραβά, άσπρα γονατάκια της. Δεν αποκλείω να με είχε πάρει πρέφα…
Εν ολίγοις, η Τζοάννα ήταν μια μικρή πριγκιπέσσα στο Ζαζά Productions ή ‘Events Project’. Ώσπου, άνοιξαν οι δουλειές, και δεν έβγαιναν μόνο με μία κοπέλα, και δημιουργήθηκε ανάγκη και για δεύτερο (άτομο, τι άλλο;), και η Ζαζά προσέλαβε (μυρίζομαι, μάλιστα, με πΧιο πολλά φράγκα) μια δίμετρη κουκλάρα, που είχε κάνει και τηλεόραση, ένα γυναικόπουλο ζαλιστικής ομορφΧιάς (και με πολύ πΧιο λεπτούς τρόπους από την Τζοάννα). Μοιραία, η Τζοάννα τέθηκε στο περιθώρΓιο. Από τα πράγματα. Μόνο του έγινε. Μόνο εγώ εξακολουθούσα να τηζ δίνω σημασία στις εκδηλώσεις. Όλος ο πληθυζμός (ακόμη και οι γυναίκες) έτρωγε με τα μάτΧια την άλλη, τη δίμετρη, μια Λίλα… κάπως έτσι.
Η πρώην Ιωάννα από τον Εύοζμο ένιωθε μειονεχτικά απέναντι στη σπουδαγμένη στην Ιταλία Λίλα. Οι γκόμενοι δεν την γέμιζαν. Τους άναβε και τους παρατούσε. Σε ελάχιστους έκανε την τιμή να τους φιλήσει… Και κοιμόταν μόνη της τα βράδΓια στο σπίτι. Στο δωμάτιο που μοιραζόταν με τον αδερφάκο της, κάπου στον Εύοζμο. Η Τζοάννα. Όλα αυτά τα έμαθα εκ των υστέρων, από μισόλογα τηζ Ζαζάς, κι από κουβέντες φίλων, που της την έπεσαν… Εγώ δεν της την έπεσα ποτέ. Αμφιβάλλω αν ένιωσε κάπΧοια στιγμή ότι με έφτΧιαχνε το όλον της –και οι λεπτομέρειές της. Αμφιβάλλω αν με θυμάται καν...
Αν και τις προάλλες, σε ένα μανάβικο στην Ολύμπου, όπου αγόραζα μπανάνες και αγγουράκια, σαν να άκουσα, έχοντας βγει κι έχοντας καβαλικέψει το μηχανάκι, για να την κοπανήσω, ένα «— κύριε Γιάννη! Τι κάνετε;» από γυναικεία φωνή, που της έμοιαζε! Φορούσα κράνος, και μέχρι να καλοκαταλάβω τι γίνεται, μια σιλουέτα (ναι, στα κυβικά τής Τζοάννας) απομακρύνθηκε προς την αντίθετη κατεύθυνση. ΔΓιαολίστηκα τότε. Και έφερα γύρα, με το μηχανάκι, όλο το τετράγωνο. ΚάπΧοια στιγμή, χωρίζ να με πάρει μυρουδΓιά αυτή, εγώ, εποχούμενος, την έχω ακριβώς απέναντί μου. Δεν ήταν δυνατόν να είναι η Τζοάννα αυτή! Τηζ λείπανε δόντΓια (πού είναι το κολγκεϊτίσΧιο χαμόγελό της;). ΚαμπούρΓιαζε. Τα ρούχα της βρομερά, και τα μαλλιά της κολλημένα από τη λίγδα! Να σταματάει τους δΓιαβάτες στο πεζοδρόμιο: «μήπως έχετε μισό ευρώ, να πάρω ένα σάντουιτς;». Α drug problem that existed. Aλίμονο! Μπα, αποκλείεται να είναι η Τζοάννα αυτό το τζανκάκι. Κάνω να φύγω, όταν το βλέμμα μου γαζώνει ασυναίσθητα τη μίντι-μαυρομπλέ φούστα της, και σκανάρει τα λευκά της γόνατα. Ήταν στραβά. Τα γόνατα που δεν προσκύνησα ποτέ.Γιάννης Γεωρ. Σημαντήρας
στην εικόνα: μαναβική (όχι απαραίτητα στην οδό Ολύμπου)
2 σχόλια:
..γέλασα που από το όλο στόρι η φώτο που επέλεξες είναι αυτή του μανάβικου.Χα χα..εκεί που πήγες φιλήσυχος να αγοράσεις τα αγνά προιόντα του μανάβικου..να σου το κοριτσάριον,η Τζοννίτσα...
Τα σημεία ασύγκριτης λάμψης και πρωτοτυπίας είναι ολοφάνερα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάποια στιγμή θα σκαρώνετε και εσείς κείμενα ανάλογης πΧοιότητας με εκείνη των κειμενογράφων σας (αμέτρητες επευφημίες).
Δημοσίευση σχολίου